Enano
De interpretatie laat ik over aan de kijker—kunst leeft in de ogen die haar aanschouwen. Toch is er een onmiskenbare kern in mijn werk: mens en ontmoeting. De figuren zijn gestileerde wezens, een reflectie van onszelf, een echo van ons bestaan. Wij spiegelen elkaar, onze vormen herhalen zich: twee armen, twee benen, een silhouet dat zweeft tussen gratie en kracht. Maar de essentie blijft—geen mens is gelijk. De ene stevig geworteld, de ander verfijnd en ijl, net zoals de nuances van mijn figuren zich ontvouwen.
Dit doek is een dynamisch schouwspel, een orkestratie van beweging en energie. Laten we rechts bovenaan beginnen: hier lijken de tubes zich als een regen van cilindrische vormen naar beneden te storten, buiten het blikveld een onzichtbare dreun gevend, de aanzet tot een golf die zich schijnbaar onstuitbaar over het werk verspreidt. Als een allesverzengende kracht drijft deze beweging de elementen samen. Centrum links staat er een eerdere golf welke zich krachtig naar boven laat stuwen. Toch blijft de leegte bestaan, een niemandsland waarin een tornado lijkt te ontkiemen. De opborrelende kracht van deze werveling groeit, een bron van energie die zich ontvouwt en nieuwe structuren voortbrengt. Vanuit deze draaikolk ontstaan groeperingen die weerstand bieden aan de dwingende kracht van de golven.
Links zien we hoe de tubes zich formatiegewijs scharen—eerst bescheiden clusters die zich langzaam aaneensluiten, tot ze uiterst links een monumentale bol vormen. Dit zijn de entiteiten die de kracht van de golven trotseren, hun massa vormt een tegenwicht, een bastion tegen het oplaaiende tumult. En toch, zelfs aan de uiterste rand van het doek, is de nasleep van de golven nog tastbaar—een pulserende echo van het geheel.
Elke stroming, elke golf, elke werveling draagt een verhaal. Maar welk verhaal het vertelt, laat ik aan jou over.